Robert Gagne: Onlarca yıl eğitim ve öğretim tasarımı alanlarına katkıda bulundu. Gagne öğrenme teorisi ile ilgili birçok kitap yazdı, bunların içinde en çok bilineni ise Öğretim Durumları kitabıdır. (http://coe.sdsu.edu/eet/articles/gagnesevents/index.html)
Gagne’nin öğrenmenin zihinsel durumlarını açıklayan kitabı “Öğretim Durumları” ilk olarak 1965’de yayımlandı. Bu kitap bilgiyi işleme modelinin, yetişkin bireylere çeşitli uyarıcılar sunulduğunda meydana gelen zihinsel olayları temel almıştır. Gagne, öğrenme durumları ile ilişki kuran ve tarif eden öğretim durumları diye adlandırdığı dokuz adımlık bir süreci ortaya çıkarmıştır.
(http://coe.sdsu.edu/eet/articles/gagnesevents/index.html)
Öğretim Durumları
1-Dikkati sağlama: Öğrencilerin dikkatini toplama; ilgi uyandırma; teşvik etme.
2-Öğrencilere hedefleri bildirme: Genel bir açıklama yapma öğrencilerin beklentilerini ve motivasyonunu arttırır ve değerlendirme için bir temel olur.
3-Ön bilgileri hatırlatma: Öğrencilere ön bilgilerini hatırlatma; daha önceki kavramların anlaşılmışlığı hakkında araştırma yapmak.
4-İçeriği sunma: İçeriği organize etme, sunma ve örneklerle açıklama, ideal olarak farklı öğrenme stillerine başvurarak birden fazla teknik kullanmak.
5-Öğrenmeye rehberlik etmeyi sağlama: Karşılaştırmaları, anımsama yöntemlerini, örneklemeleri, çalışma durumlarını, grafik örgütleyicileri, harita örgütleyicileri kullanarak öğrencilere destek olmak.
6- Davranışı ortaya çıkarma: Öğrencilere fırsatlar tanıyarak onların bu noktada bilgileri öğrendiğini ve yeni konuya hazır olduklarını ispatlamalarını sağlamak.
7-Dönüt sağlama: Öğrencilere doğru dönütler sunmak ya da kişisel testler vasıtasıyla dönüt sağlamak.
8-Performansı değerlendirme: Öğrencilerin konu ile ilgili bilgilerini değerlendirmek.
9-Kalıcılığı ve transferi sağlama: Bir sonraki konudaki bilgileri kazanılmış bilgilerin üzerine inşa etmek. (http://www.princeton.edu/stat/ids/gagevents.html)
1- Gagné, Brıggs ve Wagner Öğretim Tasarım Modeli (1992)
Bu model, toplam olarak dokuz ana basamaktan oluşmaktadır. Bu modeli, Gagne, Bridge ve Wager (1992) geliştirmiştir.
Bu modelin ilk basamağında, öğrencilerin ihtiyaçları belirlenir.
Daha sonra, belirlenen ihtiyaçlara uygun olan hedefler bilişsel, duyuşsal ve devimsel düzeylerin basamaklarına göre belirlenir. Belirlenen hedefler ile ihtiyaçların örtüşmesi gerekir.
Hedefler ortaya çıkarıldıktan sonra, bu hedefleri gerçekleştirecek olan davranışlar yazılır. Davranışlar yazılırken, ilgili hedefin düzeyi ve basamağı dikkate alınmalıdır.
Dördüncü basamakta, öğrenme-öğretme faaliyetlerinin sunulacağı hedef kitle belirlenir. Bu faaliyetler ile hedef kitlenin özellikleri birbirine uygun olmalıdır.
Hedef kitle belirlendikten sonra, eğitim-öğretim faaliyetlerine katılırken kullanılacak öğrenme yetenekleri belirlenir. Bu yeteneklere sahip olmayan, hedef kitleden çıkarılır. Çıkarılmasının nedeni ise, bu yeteneklere sahip olmayan öğrencilerin öğrenme faaliyetlerinde başarılı olamamasıdır.
Altıncı basamakta ise, öğrenme-öğretme faaliyetlerinin devamlılığının sağlanması gerekir. Öğretilecek olan konu, geçmiş konuların devamı niteliğinde olmalıdır. Aksi takdirde, konular arasında bir kopukluk meydana gelir.
Yedinci basamakta, bütün bu faaliyetler tamamlandıktan sonra, öğretmen öğrenme ve öğretme faaliyetlerini başlatır.Bu faaliyetler hedef ve davranışlara göre yapılmaktadır.
Öğretim faaliyetleri tamamlandıktan sonra eğitimde ölçme ve değerlendirme faaliyetleri yapılır. Diğer bir ifade ile, öğrencilerin öğrenme düzeyleri belirlenir.
En sonunda, meydana gelen eksikliklerin ve hataların düzeltilmesi için dönüt sistemi faaliyete geçer. Dönüt sistemi, bütün hatalar ve eksiklikler bitinceye kadar devam eder.
M.D. Merrill:
**Öğrencilerin, öğrenme düzeylerini arttırmak için çeşitli öğretim yaklaşımları geliştirilmiştir. Öğe Gösterim Teorisi (Component Display Theory) (ÖGT) de, öğrencilerin öğrenme kapasitelerinin yükseltilmesi için Merrill (1983) tarafından geliştirilen bir öğretim teorisidir. ÖGT, bir kavramı, ilkeyi veya işlemi öğretmek için özel öğretim stratejileri ve taktikleri geliştirmiştir.
ÖGT, sadece öğretimin bilişsel alanı ve mikro düzey stratejileriyle (kavram, ilke vs. öğretimi) ilgilenmektedir.
ÖGT ’nin bu darlığı, öğretmenlere ve öğretim tasarımcılarına daha çok rehberlik yapma imkanı vermektedir. ÖGT, bir metottan ziyade her bir öğretim sunumunun bileşenlerinden oluşan bir teoridir. ÖGT’nin öğretim ortamlarında nasıl kullanabileceğine ve öğrenme üzerindeki etkisi üzerine yönelik araştırmalar yapılmıştır.
** Öğrenme nesnelerinin kullanımının güçlü öğretimsel metotlar üzerinde temel literatürü teşkil eden David Meril’ in “knowledge object “isimli çalışması öğretimin ve öğrenme ortamının tasarlanmasında nesne yönelimli yaklaşımının geliştirilmesine başlangıç sayılır. Öğrenme nesneleri ile bilgi nesneleri arasında şöyle bir ayrım yapar.
Öğrenme nesneleri bir hedef, bir takım bilgi ve bir değerlendirme ve bunların bir öğretim startejisi kullanılarak sunulmasından ibaret olan kendi başına çalışır birimler iken bilgi nesneleri için sadece aktarılacak bilgilerden oluşan içerik birimleridir.
Reigeluth: Reigeluth (1983) öğretim stratejilerinin üç farklı bileşeni olduğunu belirtmektedir.Örgütleme stratejileri,Sunum stratejileri,İdare (yönetim) stratejileri.
Dick ve Carey Öğretim Tasarımı Modeli
•Dick ve Carey’nin (1990) aşama aşama tasarım modeli,
–öğrenme hedeflerinin ve
–bu hedeflere ulaşılmasını sağlayacak öğretim stratejilerinin belirlendiği bir dizi olay ve olguları içermektedir.
•Dick ve Carey tasarım modeline örnek olarak tek yönlü öğretimsel televizyon veya video-kaset kullanımı verilebilir.
•Dick ve Carey tasarım modelinde, öğretmen bütünüyle iletişimin başlatıcısı ve moderatörü konumundadır.
•Öğretim tasarımı için sistem yaklaşımını kullanmaktadır.
•Bu model bilinen en iyi yaklaşımlardan bir tanesidir.
•Bu modelde hedef ve davranışlardan başlayarak ürün alınıncaya kadar olan aşamalar büyük bir titizlikle uygulanmaktadır
•Bu tasarım modeli ilköğretim okullarında etkili olarak kullanılabilir.
0 yorum:
Yorum Gönder